اي کـــاش

هـمـان آدمـهـايـي کـه

نـوشتـه‌هايـم را مي‌دزدنـد

و حـرفهـايـم را

به نـام خـودشـان مي‌زننـد

گـوشـه‌اي از دردهـايـم را هـم بـدزدنـد و بـه نـام خـودشـان بــزنــنــد !!

یادته قدیما دلا چه پاک و ساده بود

دستا خالی اما دلا سرزنده بود

رو لبا سر شار از خنده بود

لب چشمه پر از گلای پونه بود

خبری از برج های فولادی نبود

خونه ها از خشت و گلی , ساده بود

یادته چشما از دیدن هم سیر نمی شد

کسی از کسی دلگیر نمی شد

وقتی عشقی تو قلبی شعله می زد

از همه دنیا می گذشت و پاینده می شد

یادته قدیما حرفی از سفر نبود

کسی از کسی بی خبر نبود

همه به عشق هم زنده بودند

عاشقا واقعا دلداده بودند

دستا یه سر پناه بود واسه هم

قلبا یه جای امن بود واسه هم

یادته قدیما دلا چه پاک و ساده بود

قلبا خالی از دو رنگی و کینه بود